آرش عزیزی
arash@azizy.org
نویسندهی این خطوط و سایر رفقای «مبارزهی طبقاتی» چند شمارهی اخیر نشریهی «آلترناتیو» را با علاقهی بسیار دنبال کردهاند. ما نفس بر آمدن و پیدایش گروههایی مثل «آلترناتیو» را به فال نیک میگیریم و این رویداد در واقع مهر تاییدی بر چشماندازهای ما در مورد سیر تکامل و تحول چپ در ایران است. «آلترناتیو» و «مبارزه طبقاتی» تفاوتهای بسیاری دارند که از ادبیات و رویکردهای ما آشکار است (و در این مطلب به برخی از آنها مشخصا خواهیم پرداخت) اما یک نقطه اشتراک مهم ما این است که هر دو در امتداد روندی شکل گرفتهایم که با تحولاتی در نسل جدید چپ عمدتا دانشگاهی (در شکل اگر نه در مضمون) در ایران آغاز شد. تحولات و تغییرات چند سال اخیر، چه در شرایط عمومی و عینی سیاسی (که انفجار انقلابی بزرگ تابستان ۸۸ مهمترین آن‌‌ّها است) و چه در وضعیت مشخص این جریانات چپ (که مهمترین آن احتمالا واقعهی ۱۳ آذر ۸۶ و پیامدهای وخیم آن بود) باعث آغاز دورهای جدید در حیات این چپ و ایجاد گسستهای بنیادین در آن شد.
arash@azizy.org
نویسندهی این خطوط و سایر رفقای «مبارزهی طبقاتی» چند شمارهی اخیر نشریهی «آلترناتیو» را با علاقهی بسیار دنبال کردهاند. ما نفس بر آمدن و پیدایش گروههایی مثل «آلترناتیو» را به فال نیک میگیریم و این رویداد در واقع مهر تاییدی بر چشماندازهای ما در مورد سیر تکامل و تحول چپ در ایران است. «آلترناتیو» و «مبارزه طبقاتی» تفاوتهای بسیاری دارند که از ادبیات و رویکردهای ما آشکار است (و در این مطلب به برخی از آنها مشخصا خواهیم پرداخت) اما یک نقطه اشتراک مهم ما این است که هر دو در امتداد روندی شکل گرفتهایم که با تحولاتی در نسل جدید چپ عمدتا دانشگاهی (در شکل اگر نه در مضمون) در ایران آغاز شد. تحولات و تغییرات چند سال اخیر، چه در شرایط عمومی و عینی سیاسی (که انفجار انقلابی بزرگ تابستان ۸۸ مهمترین آن‌‌ّها است) و چه در وضعیت مشخص این جریانات چپ (که مهمترین آن احتمالا واقعهی ۱۳ آذر ۸۶ و پیامدهای وخیم آن بود) باعث آغاز دورهای جدید در حیات این چپ و ایجاد گسستهای بنیادین در آن شد.
