روز دانشجو دهه هاست که به مثابه روز حق خواهی و مبارزه علیه دیکتاتوری شناخته می شود و برای دانشجویان اهمیت اش بر همین استوار است که در این روز، صدای آزادی و برابری در دانشگاه باشند و فریادی علیه شرایط نابرابر و خفقان زده ی موجود.در سالهای حاکمیت جمهوری اسلامی اعتراضات دانشجویان یا بی رحمانه سرکوب شد و یا زمانی که دانشجویان اعتمادی را به وعده های جریان های درون حکومت همانند اصلاحات نشان دادند تنها حاصل اش پشیمانی بود. دوران اصلاحات نمونه ای از سالهایی است که دانشجویان با پیش گرفتن رویه اعتماد خواستند تا قدم در راه اصلاح جامعه بردارند، اما سکوت همین جریان در ارتباط با کشتار و سرکوب دانشجویان و به دنبال اش روزهای سرد و تلخ زندان و شکنجه آن سالها ثابت کرد که دل بستن به پایه گذاران این حکومت و اصلاح در درون این ساختار، حاصلی برای جامعه و مردم نخواهد داشت.
امسال با توجه به شرایط سیاسی و اقتصادی ای که در برابر جامعه قرار گرفته است، انتظار واکنش از جانب دانشجویان و فعالان در عرصه دانشگاه چندان بی مورد نیست. خفقان، سرکوب و فشار بر فعالین سیاسی در جامعه روز به روز در حال افزایش است و شرایط اقتصادی که به موجب سیاستهای بین المللی حکومت کنونی حاصل شده است زندگی قشرهای وسیعی از مردم را به خطر انداخته است. از سوی دیگر حمله نظامی همچنان گزینه ای موجود برای غرب می باشد که در صورت به وقوع پیوستن اش نه تنها می تواند موجبات کشته شدن انسانها را فراهم کند بلکه می تواند جامعه را وارد فاز جنگی کرده و با ایجاد این فضا زمینه ای را برای ادامه ی حیات جمهوری اسلامی بوجود بیاورد. بر این اساس دانشگاه امروز می تواند همچنان با تاکید بر خواست هایی که در جامعه ضروری است حضور زنده اش را به نمایش بگذارد و راه خروج از بحران ها را نشان دهد.
بر این اساس از نظر ما طرح و بررسی محورهای زیر در شرایط کنونی ضروری است :
- تحریم انتخابات بعدی و نقد تمامی آنچیزی که به نام جنبش سبز شکل گرفت و پتانسیل بالفعل مردم را با مصلحت اندیشی! رهبرانش و شعارهای ضد خشونت در هم شکست.
- نقد فضای جنگی و همچنین نقد بی رحمانه ی حامیان جنگ که برای کشتار مردم تبلیغ میکنند. ایستادن در برابر تحمیل تحریم گسترده اقتصادی که بیش از هر چیز مردم را به فلاکت میکشاند.
- ایجاد درک و شناخت صحیح از شکاف نسبتا جدید در درون حکومت و پیشگیری از ایجاد توهمی دیگر در انتخابات بعدی و یا در دعوای احتمالی بین دو جناح.
- تاکید دوباره بر خواست آزادی و برابری به عنوان پایه ای ترین اصول برای یک جامعه مترقی و حمایت از جریانها و جنبشهای موجود در جامعه که در این راستا قدم بر میدارند.
- خاتمه دادن به طرح های خلاف خواست دانشجویان از قبیل تفکیک جنسیتی و اسلامی کردن دانشگاهها و دروس دانشگاهی و تاکید بر خواستهای صنفی دانشجویان در هر دانشکده. مقابله با اخراج و محرومیت از تحصیل و احکام انضباطی برای دانشجویان و اساتید.
- تاکید بر مطالبات زنان و حقوق آنها نه به صورت تلاشهایی در چهارچوب قانون! بلکه تلاش برای دستیابی زنان به آنچیزی که حقیقتا لایق هر انسانی بر پایه برابری است و نه تبعیض.
- حمایت از مطالبات کارگران به عنوان تولید کنندگان ثروت و در عین حال محرومان از آن به هر شکل ممکن و حمایت از خواستهای صنفی آنها در قالب هر تشکل یا سندیکای غیر وابسته به دولت.
- آزادی تمامی زندانیانی که تنها تاوان شرایط زندگی در ایران را پس میدهند و خاتمه دادن به سرکوب و شکنجه مردم.
- لغو مجازات اعدام و شکنجه و دستگیریهای خودسرانه (که در سالهای اخیر دانشجویان زیادی قربانی آن بوده اند).
دهه هشتاد شمسی دهه ای بود که دانشجویان مبارز با شعار "دانشگاه پادگان نیست" به مقابله با طرحهای منحوس رژیم اسلامی برای تحمیل خفقان و سرکوب در دانشگاه پرداختند؛ این مبارزه کماکان ادامه دارد و حتی در شرایطی دشوار تر از دهه پیش دنبال میشود. مقابله با این شرایط و تحقق خواسته های برشمرده در بالا، مقاومت، تلاش، حضور و مبارزه تمامی دانشجویان مخالف وضع موجود را میطلبد. کناره گیری از این مبارزه و عقب نشینی در این عرصه تنها حلقه سرکوب را تنگتر میکند. مقاومت و مبارزه -به هر روش ممکن- وظیفه خطیر هر دانشجوی آزادیخواه در ایران است. اشتراک به سهم خود از تمامی دانشجویان دعوت میکند تا در این روز دانشگاه را به عرصه ای برای اعتراض به شرایط موجود تبدیل کنند و اجازه ندهند تا خفقان و شرایط پلیسی بر دانشگاه ها حاکم شود.
به امید ۱۶ آذری یکپارچه و سرخ
هیات تحریریه سایت اشتراک
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر