امروزه در حاشیه و در چند کیلومتری اطراف شهرهای بزرگ ایران شهرکهای صنعتی بسیاری ساخته شده اند که شرایط کار و زیست هزاران کارگر زن و مرد شاغل در آنها بدور از چشم جامعه و افکار عمومی نگهداشته شده است. برای اینکه براین تاریکخانه های برده داری که عرصه سودآوری و تاخت و تاز کارفرمایان حریص و سیری ناپذیراست اندک نوری بیفکنیم به یکی ازاین مجموعه ها ی صنعتی درشهرستان اصفهان و شهرهای توابع این استان نظری می اندازیم:
شهرستان اصفهان وشهرهای دیگراین استان دارای شهرکهای صنعتی زیادی است که هرکدام ده ها کارخانه بزرگ وکوچک را درخود جای داده است ازجمله:
شهرک صنعتی مورچه خورت با 5 فازکاری و60 کارخانه تولیدی. شهرک صنعتی محمودآباد با ده ها کارخانه مختلف تولیدی. شهرک صنعتی دولت آباد با حدود 70 کارخانه قطب مهم سنگبری منطقه است. شهرک صنعتی مبارکه که بخش اعظم آن به تولید پروفیل اختصاص دارد. شهرک صنعتی تازه تاسیس سگزی (با 50%کارخانه های فعال). شهرک صنعتی جی(واقع درکوهپایه های اطراف جاده فرودگاه اصفهان). و تعدادی کارخانه های ریز و درشت پراکنده.
در این مجموعه ها که هزاران کارگر زن ومرد در آنها مشغول بکارهستند شرایط ومناسباتی حاکم است که بیشتر به دوران قرن هیجده و استثمار بی حدوحصر آن دوران شبیه است. کارفرمایان دراین مجموعه ها عملا همین قانون کارفعلی را هم آشکارا زیر پا گذاشته اند و با قراردادن شبح هولناک اخراج و بیکاری بربالای سرکارگران جرئت شکایت کردن یا اعتراض را از آنان گرفته اند.
قراردادهای موقت سفید امضاء در این شهرکها بصورت نرمال تنها شکل قرارداد فی مابین کارگران و کارفرمایان است. در بسیاری از این کارخانه ها از سرویس ایاب و ذهاب و دادن یک وعده غذای گرم خبری نیست و تامین این هزینه ها بعهده خودکارگران است. پرداخت حقوق در بسیاری ازآنها نیز بموقع صورت نمیگیرد و پرداخت حقوق ومطالبات معوقه همواره یکی از دغدغه ها وکشمکشهای کارگران است. فشردگی وحجم بالای کار و نگهداشتن اجباری کارگران به اضافه کاری یک روش معمول در این شهرکها است. در بسیاری از این کارخانجات کارگران با سواد و تحطیلکرده را به عنوان کارگر ساده با حداقل دستمزد استخدام کرده اند، این موضوع بویژه درمورد دختران تحصیلکرده جوان بیشتر است. به این قبیل کارگران با توجه به توانائی وسطح سوادشان وظایف متعدد وچندگانه را با همان دستمزد تحمیل میکنند.
شرایط ومناسبات حاکم براین کارخانجات با مراکز بزرگ صنعتی در همین منطقه اصفهان مانند کارخانه ذوب آهن،مجتمع فولادمبارکه،پالایشگاه وپتروشیمی اصفهان یا مراکزبزرگ دیگرمانند کارخانه پلی اکریل یا نیروگاه متفاوت است.
شرایط کاری وحقوق کارگران شاغل درکارخانجات شهرکهای صنعتی درپائین ترین حد ممکن است.محیط این کارخانه ها ازنظر بکارگیری موازین و ضوابط و مقررات ایمنی و بهداشت شغلی درپائین ترین سطح است و اصولا بودجه ای ازاین بابت اختصاص یا هزینه نمیشود. اکثرکارگران فاقد وسائل و تجهیزات لازم ایمنی و بهداشت مرتبط با شغل خود هستند. بنا به ماهیت برخی ازاین کارخانجات چه از نظر تولید یا بکارگیری موادشیمیائی وسایرآلاینده ها و یا تولید سر و صدا،همچنین کار درمعرض سرما یا درگرمای مستقیم آفتاب، آلودگی وشرایط بسیار بد زیست محیطی امری عادی است و بسیاری از کارگران را دچارآسیب های جدی تنفسی، شنوائی، بینائی و سایر نارسائیهای جسمی وروحی کرده است. در این شهرکها صاحبان کارخانه با هدف بالابردن درصد سود حاصل ازتلاش برده وارنیروی کار، روز به روز به بالا رفتن نمودارهای سود خود خرسندند ودرمقابل وضعیت هر روزه در حال سقوط به بدترین شرایط کاری و معیشتی است.
12 الی 14 ساعت کارفشرده، درفضاوشرایط نامناسب وکنترل شده (در بعضی ازاین مراکز دوربین های مداربسته نصب وجهت کنترل دائم به دفترمدیریت متصل است). همراه با زیرپاگذاشتن آشکارقوانین کارموجودازطرف صاحبان کارخانه بدون نگرانی از بازخواست یابازرسی وجوابگوئی به مرجعی، همچنین شرایط کاری بدون امکانات لازم ازنظرنیازهای جسمی کارگران (الزامات ارگونومی مطابق با استاندارهای بهداشت مشاغل)، همه اینها وبیشتر، همراه با ایجاد فضای پلیسی ورعب ودغدغه وپائین آوردن کرامت انسانی، شرایط طاقت فرسا وبرده واری را دراین مراکزتولیدی حاکم کرده واین مکانها را برای تضمین سوداوری بیشتر سرمایه به پادگانی برای کارگران تبدیل کرده است.
چنانکه میدانیم طی ماههای اخیر با تهیه پیش نویس اصلاح قانون کار و تلاش برای تصویب آن، دولت و سرمایه داران در صدد تعرضی هر چه گسترده تر به شرایط کار و زیست کارگران در کلیه مراکز کارگری و در سطوح تمامی کارخانجات هستند اما در رابطه با شهرکهای صنعتی باید گفت مفاد این اصلاحیه از سالها پیش در شهرکهای صنعتی اعمال شده است تا جایی که در این شهرکها نه تنها در رابطه با نوع قرارداد و اخراج و دستمزد کارگر، کارفرمایان دارای اختیارات تام هستند بلکه هنگام استخدام کارگران علاوه بر قرارداد سفید امضا، در برخی از کارخانه ها از کارگران سفته نیز میگیرند و آنان را به پرداخت جرایم نقدی نیز مجبور میکنند.
باید شرایط و وضعیت این پادگانهای کارگری که محیطی امن برای تضمین سوداوری لجام گسیخته صاحبان کارخانه های این شهرکها وشرایطی فلاکت بار وغیرانسانی برای هزاران کارگرزن ومرداین کارخانه هاست، در معرض توجه ودید آشکار و بدون سانسورجامعه قرارگیرد. چرا که دراین مراکز انسان و انسانیت با همه ابعادش درحال له شدن وزوال تدریجی است.
اتحادیه آزاد کارگران ایران – تهیه و تنظیم جمعی از کارگران اصفهان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر