کارگران باید در یک بعد سراسری دست بدست هم دهند
سایت اتحاد: ماه آخر سال برای کارگران ایران و آنهم پس از 11 ماه کار و زحمت و فشارهای کمر شکن زندگی، به جای اینکه ماه استقبال از تعطیلات آخر سال و استراحت و بودن در کنار خانواده و شادی و تفریح باشد، ماهی پر از استرس و فشار و خطر از دست دادن شغل و مواجه با هزینه های کمر شکن سال نو است. هر سال دو ماه مانده به سال نو بسیاری از کارگران بدون دریافت عیدی و پاداش از کار اخراج میشوند، عدم پرداخت دستمزدها بیداد میکند و تا حدودی بر ابعاد اعتراضات کارگری نسبت به بقیه ماههای سال افزوده میشود. شاپور احسانی راد از اعضای هیئت مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران در گفتگو با سایت اتحاد در زمینه عدم پرداخت بموقع دستمزدها در سال جاری میگوید:
واقعا این دیر پرداخت حقوق کارگران از دو ماه تا بیش از ده ماه یک معضل جدی برای زندگی کارگران و خانواده هایشان شده است. این تهاجم و تعرض به حقوق کارگران در سی سال اخیر بی سابقه بوده است. چیزی که مشخص است اینست که نه کارفرمایان و نه نماینده دولت بعنوان اداره کار و فرمانداری و نه نمایندگان مجلس با این قضیه به طور جدی برخورد نمی کنند و واکنش مناسبی نشان نمی دهند.
وی در ادامه در رابطه با اعتراضات کارگران به عدم پرداخت دستمزدها اظهار داشت:
حقیقت این است که کارگران همین الان در اکثر کارخانجات که حقوق معوقه دارند، دست به اعتراض و اعتصاب و تجمع و راه پیمایی میزنند. از تجمع کارگران در جلو فرمانداری در چند سال پیش تا اعتصاب و تجمع کارگران در کارخانجات پروفیل ساوه و نورد و لوله صفا تا راه پیمایی کارگران چینی سازی اسپیدار در چند روز اخیر. با دهها و صدها تجمع و اعتراض کارگری دیگر، فریاد اعتراض و مطالبات خود را به گوش مسئولین رساندند. ولی به نتیجه مشخص و قابل قبولی دست پیدا نکردند. به نظرم میرسد اگر کارگران می خواهند موفق شوند به مطالبات خود برسند باید کارگران همه کارخانجات دست در دست هم بگذارند. این درد مشترک است و راه حل مشترک می طلبد. مثل روز روشن است تا زمانی که دولت به عنوان قوه مجریه و مجلس به عنوان قوه مقننه به مطالبات کارگران بی توجه باشند، بخشی از کارفرمایان با شدت تمام نسبت به مطالبات قانونی کارگران دهن کجی میکنند.
شاپور احسانی راد در مورد راههای دست یابی کارگران به مطالبات شان افزود:
باید کارگران کارخانجات مختلف برای مطالبه حقوق صنفی و اجتماعی خود، دست به دست هم بدهند و کارگران در اقصی نقاط ایران یکی شوند تا بتوانند در یک بعد سراسری به حقوق خود دست یابند. واقعیت این است که در حال حاضر در یک بعد ملی به حقوق کارگران تعرض و تجاوز میشود. تعیین حداقل مزد در آخر سال، قرارداد موقت، عدم برچیده شدن شرکتهای پیمانکاری ، وجود پیمانکاران نیروی انسانی، عدم اجرای طرح های بازنشستگی 20 ساله و 25 ساله، مربوط به یک شهر و یک کارخانه نیست، بلکه تصمیماتی است که در بعد ملی گرفته میشود و طبعا کارگران نیز باید در یک بعد ملی و سراسری به مقابله با این شرایط بپردازند.
وی در رابطه با این سوال که آیا دولت و مجلس مقصر هستند یا کارفرمایان اظهار داشت:
ببینید من به عنوان نماینده کارگران نورد پروفیل ساوه که چند سال پیش اخراج شدم، بیکار شدم و زندگیم را از دست دادم واقعا دوست ندارم اعتراف کنم که حداقل بخشی از کارفرمایان شاید هم چندان مقصر نباشند. ما کارگران سی سال است در یک گرداب و در یک بحران اقتصادی تمام عیار گرفتار آمده ایم. هشت سال جنگ بیشترین مصیبت را بر ما وارد کرد. در طی این هشت سال یک ریال به دستمزدهای ما اضافه نشد و زندگیمان با رنج و مشقت گذشت. در دوران پس از جنگ بطور شبانه روزی در شیفتهای بیش از 12 ساعته با کارهای سخت و زیان آور و با کمترین حقوق و مزایا جان کندیم. کار کردیم و ساختیم. مصیبت های ما با اضافه شدن قرارداد موقت کار از سال 67 به این طرف و خارج شدن کارگاه های زیر ده نفر از شمول قانون کار ابعاد تازه ای پیدا کرد و با سیاستهای دولت وقت از سال 86، باعث اخراج و بیکاری و تعدیل نیرو، رشد پیمانکاری ها و کارهای پروژه ای و بطور کلی تجاوز و تعرض به نیروی کار وارد فاز تازه ای شد. اکنون بیکاری خیلی بیش از 14 درصد و تورم بیش از 50-40 درصد زندگی ما کارگران را تیره و تار کرده است.
دولت در سال 89 اعلام کرد یک میلیون شغل ایجاد میکند. ولی به طور واقعی یک میلیون کارگر بیکار شدند. دولت اوایل سال 90 اعلام کرد 2 و نیم میلیون شغل ایجاد میکند ولی نه در بودجه کشور و نه در سیمای اقتصاد و جامعه این موضوع اصلا دیده نمی شود. مجلس تغییر قانون کار را بررسی می کند اما به جای لغو قرارداد موقت کار، لغو پیمانکاری های نیروی انسانی و برچیده شدن کارهای پیمانی و غیره یا تصویب قوانین حمایتی برای کارگران، موادی ازقانون کار پیشنهادی به بیرون درز میکند که حتی از قانون کار موجود که اصلا شایسته کارگران نیست خیلی بدتر است. به نظرم تصویب قوانین حمایتی برای کارگران مثل لغو قرارداد های موقت کار و داشتن حق تشکل و اعتصاب و تجمع، مشارکت نمایندگان واقعی کارگران در تعیین حداقل دستمزد و بطور کلی مشارکت تشکل ها و نمایندگان حقیقی کارگران در تصویب قانون کار جدید و اجرای تمام و کمال آن توسط دولت، می تواند بخشی از مشکلات و معضلات کارگران را حل نماید.
شاپور احسانی راد در مورد دیگر مشکلات کارگران شهرستان ساوه و شهر صنعتی کاوه به سایت اتحاد گفت:
به غیر از حقوق های معوقه که مسئله و مشکل حاد کارگران ساوه است، کارگران اینجا نیز مثل تمام کارگران ایران از پیمانکاری های نیروی انسانی، از قراردادهای موقت و سفید امضا، از عدم اجرای طرح بازنشستگی پیش از موعد 25 ساله، از عدم اجرای طرح کارهای سخت و زیان آور و بازنشستگی 20 ساله، از نداشتن تشکل مستقل کارگری در کارخانه، از نپرداختن حق بیمه از یک تا چند ماه در طول سال که کارگران را از دریافت بیمه بیکاری محروم میکند، از نداشتن وسایل و امکانات و تجهیزات ایمنی و بهداشتی و عدم ایمنی محیط کار، از مجروح و کشته شدن در حوادث ناشی از کار، از نداشتن مشارکت در تعییین حداقل حقوق و دستمزد آخر سال بعنوان کسانی که در یک طرف این معامله قرارداد قرار دارند و این قرارداد به زندگی و معیشت و جانشان مربوط است و در نهایت از تحقیر و توهین و نداشتن موقعیت اجتماعی، از بیکاری، اخراج، گرانی و تورم ناشی از قطع یارانه ها در رنج هستند. اما من یقین دارم کارگرانی که با مبارزه و سرسختی، طبیعت را مقهور خود می کنند تا تمام نعمات مادی زندگی و آسایش را تولید کنند همواره برای فردای بهتر هرگز دست از مبارزه و تلاش بر نمی دارند.
شاپور احسانی راد در پایان این مصاحبه اظهار داشت:
بعنوان کارگری که سالها درد و رنج و استثمار را لمس کرده ام آرزو دارم کارمزدی و استثمار کارگران نه تنها برای طبقه کارگر ایران بلکه در سطح جهانی برچیده شود و انسان ها بدون قید و بند استثمار و با رهایی کامل و با برخورداری از یک زندگی انسانی در رفاه و آسایش و آزادی و صلح و شادی به سر ببرند.
پایان مصاحبه – سایت اتحاد - اسفند 1390 
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر