- کارگران اعتصابی تعمیر و نگهداری پتروشیمی کارون پس از حضور معاون وزیر نفت در جمع شان به اعتصاب خود پایان دادند
- اعتصاب در شرکت قطعات توربین شهریار
- بازگشت به کار سه کارگر هفت تپه به شرط اخراج !
- بیانیه به مناسبت 12 ژوئن2012روز جهانی مبارزه با کار کودک
کارگران اعتصابی تعمیر و نگهداری پتروشیمی کارون پس از حضور معاون وزیر نفت در جمع شان به اعتصاب خود پایان دادند
اتحادیه آزاد کارگران ایران: حدود 200 کارگر پیمانکاری بخش تعمیر و نگهداری پتروشیمی کارون (شرکت فیرمکو) در اعتراض به عدم بر آورده شدن خواست هایشان از سوی کارفرما، از صبح روزدوشنبه 22 خرداد ماه دست به اعتصاب زدند و ظهر روز چهارشنبه 24 خرداد ماه پس از حضور بیات معاون وزیر نفت در امور صنعت پتروشیمی و مسئول صنایع پتروشیمی ایران در جمع شان به اعتصاب خود پایان دادند.
بنا بر گزارشهای رسیده به اتحادیه آزاد کارگران ایران، این کارگران از مدتها پیش خواهان پرداخت حق صعوبت(سختی کار ویژه پتروشیمی)، پرداخت بموقع دستمزدها و تمامی پاداشهای معوقه، پرداخت سختی کارمطابق با ضوابط قانون کار و هچنین افزایش دستمزدهای خود بودند اما کارفرما توجهی به خواستهای کارگران نمیکرد. به همین دلیل آنان از صبح روز دوشنبه 22 خرداد ماه بطور متحدانه ای دست از کار کشیدند. بدبنال آغاز این اعتصاب مدیر عامل پتروشیمی کارون در میان کارگران اعتصابی حاضر شد و تلاش کرد با دادن وعده و وعید کارگران را راضی به شکستن اعتصاب کند اما کارگران بر تحقق خواستهای خود پای فشردند و به اعتصاب خود ادامه دادند.
بنا بر این گزارش در سومین روز اعتصاب کارگران پیمانکاری تعمیر و نگهداری پتروشیمی کارون ، آقای بیات معاون وزیر نفت در امور صنعت پتروشیمی و مسئول صنایع پتروشیمی ایران در میان کارگران اعتصابی حاضر شد و بطور مفصلی با آنان به گفتگو نشست. در این گفتگوها وی ضمن اظهار بی اطلاعی از وضعیت این کارگران به آنان اعلام کرد من شخصا پیگیر مطالبات شما خواهم بود و چنانچه مشکل شما ادامه پیدا کرد میتوانید مستقیما به دفتر من در تهران مراجعه کنید. بدنبال این گفتگو و با وعده های روشنی که به این کارگران از سوی معاون وزیر نفت داده شد آنان اعتصاب خود را ظهر روز چهارشنبه 24 خرداد ماه خاتمه دادند.
کارگران پیمانکاری پتروشیمی کارون نسبت به سایر همکاران خود در مجتمع های پتروشیمی منطقه ماهشهر، تحت شرایط سخت تری مشغول بکار هستند و مزایای کمتری نیز دریافت میکنند. محصول این کارخانه پتروشیمی (تولوئن دی ایزوسیانات و سایر فراورده های جانبی و میانی آن) از خطرناکترین مواد شیمیایی سرطانزا است و کارگران این پتروشیمی بویژه کارگران بخش تعمیرات همواره در معرض شدیدترین آلودگی ومسمومیت قراردارند. مالکیت پتروشیمی کارون در اختیار بخش خصوصی و شرکای آن از سه کشور ایران، سوئد و آلمان هستند.
اتحادیه آزاد کارگران ایران – 25 خرداد ماه 1391
اعتصاب در شرکت قطعات توربین شهریار
روز دوشنبه 22/3/91 کارکنان شرکت قطعات توربین شهریار، که از جمله شرکت های مهم صنایع برق است، در اعتراض به تعویق دستمزدهای خود دست به تجمع زدند. این تجمع، که تمام کارکنان این شرکت را اعم از کارگر، مهندس و پرسنل اداری را دربرمی گرفت، در مقابل دفتر هیئت مدیره شرکت برگزار شد و در جریان آن کارکنان خواستار گفتگو با اعضای هیئت مدیره شدند. این چندمین بار بود که کارکنان این شرکت برای دستیابی به دستمزدهای معوقه و دیگر مطالبات خود دست به تجمع اعتراضی می زدند.
اما تجمع روز دوشنبه تا پایان ساعت اداری طول کشید. درپی ایستادگی متحدانه کارگران، رئیس هیئت مدیره شرکت به عنوان نماینده سهامداران مجبور شد در محل تجمع حاضر شود و در خصوص مطالبات کارگران با آن ها گفتگو کند. در پایان این گفتگو، رئیس هیئت مدیره قول داد که به مطالبات کارکنان رسیدگی نماید.
فردای روز تجمع (سه شنبه 23/3/91) بخشی از دستمزدهای معوقه کارگران پرداخت شد و برای پیگیری دیگر مطالبات قرار شد روز شنبه 26/3/91 تعدادی از کارگران به عنوان نماینده با رئیس هیئت مدیره دیدار کنند. روزهای سه شنبه و چهارشنبه 23 و 24 خرداد تمام کارگران و مهندسان و پرسنل اداری دست از کار کشیدند، به طوری که گویی شرکت به طور کامل تعطیل شده است، و این خود از یکدست و یک صدا بودن همه کارکنان و عزم راسخ آنان برای دستیابی به خواسته هایشان حکایت می کرد. اگرچه بخشی از این کارکنان عمدتا کار فکری می کنند اما فصل مشترک همه آنان این است که در ازای کار خود مزد می گیرند.
مطالبات کارکنان شرکت قطعات توربین شهریار به شرح زیر است :
1-پرداخت کامل دستمزدهای معوقه، کارانه، اضافه کاری ها و پول ناهار ماه رمضان سال گذشته.
2-تجدید قرارداد بیمه تکمیلی درمانی با بیمه دانا (این بیمه در حال حاضر از پذیرش کارگران بیمار شرکت سر باز می زند).
3-فعال تر شدن کمیته های داخلی شرکت (کمیته وام، کمیته احکام اداری و...).
4- پرداخت هزینه بیمه بازنشستگی به سازمان تامین اجتماعی به طوری که بازنشستگی کارگران دچار اخلال نشود.
انتظار زیادی نیست اگر از دیگر کارگران در بخش های مختلف اعم از خودروسازی ها، ماشین سازی ها، ذوب آهن، فولاد مبارکه، پتروشیمی و نفت و گاز، لاستیک سازی ها، حمل و نقل و به ویژه کارگران صنایع برق خواسته شود که از مطالبات کارکنان شرکت قطعات توربین شهریار، که در عین حال مطالبات بخش بزرگی از طبقه کارگر ایران است، حمایت کنند.
یک کارگر صنعت برق
25/3/1391
منبع:وبلاگ کارگران نیروگاه های ایران
بازگشت به کار سه کارگر هفت تپه به شرط اخراج !
بر اساس خبر ارسالی به کمیته هماهنگی، کارفرما و مقامات امنیتی از سه تن از نمایندگان کارگران نیشکر هفت تپه و از اعضای سندیکای کارگران این شرکت خواسته اند برای بازگشت به کار، از لغو حکم اخراج و درخواست بازگشت به کار به عنوان کارگر استخدامی بگذرند و تسویه حساب کنند؛ همچنین از آنان خواسته شده که ثابت کنند که دیگر فعالیتی نخواهند داشت و سپس به عنوان کارگر قراردادی به کار بازخواهند گشت.
تا کنون سه تن از این کارگران به نام های فریدون نیکوفرد، قربان علیپور و محمد حیدری مهر با توجه به وضعیت وخیم اقتصادی و سه سال اخراج و بیحقوقی با این شرایط به کار بازگشته اند.
این اقدام کارفرما و مقامات امنیتی ترفندی است برای اینکه این کارگران به دست خود تسویه حساب کنند تا از نظر قانون نیز بتوان ادعا کرد انها خود دست از کار کشیده اند. همچنین برای جلوگیری از هرگونه فعالیت آنها دائما چماق تبدیل نکردن قرارداد موقت به دائم را بالای سر انها نگه دارند تا بتوانند این کارگران را خنثی کنند.
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری ضمن محکوم کردن این اقدام شرکت نیشکر هفت تپه خواهان بازگشت به کار بی قید و شرط تمام کارگران اخراجی این شرکت می باشد.
کمیته ی هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری - 24 خرداد 1391
بیانیه به مناسبت 12 ژوئن2012روز جهانی مبارزه با کار کودک
در دهمین سال روز جهانی مبارزه با کار کودک به سر می بریم نخستین بار در سال 2002، دوازدهم ژوئن توسط(ILO سازمان جهانی کار )به این نام برگزیده شد. امروز در حالی به استقبال روز جهانی مبارزه با کار کودکان می‌رویم، که وضعیت کودکان در سطح بین المللی و داخلی دست خوش تغییرات بسیاری گشته است.گستردگی فقر، حاد شدن مسئله ی غذا، افزایش جنگ های داخلی ، خشونت و تبعیض علیه کودکان مهاجر و اقلیت ها بیش از پیش شدت گرفته است. بر اساس آمار یونیسف (صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد) نزدیک به نیمی‌از کودکان دنیا تحصیل را در سنین کمتر از 8 سال ترک میکنند.در ایران، کشوری با پیشینه ۱۵۰ ساله ی آموزش جدید، تاریخ صدساله ی تصویب قانون تعلیمات عمومی و اجباری و نیز درآمد نفتی کلان، هنوز میلیون‌ها نفر نمی‌توانند از آموزش عمومی‌تا سن 18 سالگی برخوردار شوند و بسیاری بدون کسب مهارت خاصی کلاس درس را پیش از ۱۸ سالگی ترک میکنند. رسانه‌های ایران در حالی از عدد هفت میلیون نوجوان خارج از چرخه ی آموزشی سخن به میان می‌آورند که وزارت آموزش و پرورش از انتشار آمار دقیق شمار دانش‌آموزان خودداری کرده و داده‌های مسئولین با یکدیگر گاه تناقض داشته و گاه بسیار متفاوت است.
در افغانستان شش میلیون کودک مشغول انجام کارهای سخت و زیان آور می‌باشند.در هند کمیسیون ملی حمایت از حقوق کودکان تعداد کودکانی را که به علت فقر از تحصیل جا مانده و به عنوان نیروی کار ارزان به بازار کار پرتاب می‌شوند 13 میلیون نفر تخمین زده است. در ایران با توجه به افزایش سطح مالی خط فقر و اختلاف فاحش آن با حداقل دستمزد رسمی ارائه شده از سوی وزارت کار، ورود کودکان طبقات و اقشار تهی دست به بازار کار شتابی خطرناک یافته است. هم چنین بر اثر هدف‌مند‌سازی یارانه ها و سخت‌تر شدن شرایط تولید روز به روز اشتیاق کارفرمایان برای به خدمت گرفتن کودکان بیشتر می‌شود و قانون ممنوعیت کار افراد زیر پانزده سال (در ایران سن کودکی زیر پانزده سال است) با جدیت اجرا نمی شود.
قوانین مهاجرتی کودکان خانواده های مهاجر را هم سطح مجرمین می‌شناسد و این حرکتی ضدانسانی است؛ طبق مصوبه کنوانسیون بین‌المللی حقوق کودک:
"تحصیل برای همه ی کودکان از هر ملیت، قومیت، مذهب، جنسیت و ... اجباری است همچنین وقتی که کودکان اعم از مهاجر و غیر مهاجر هم‌زبان‌اند، نباید آنها را از هم جدا کرد زیرا باعث انزوای بیشتر آنها خواهد شد. ".
اما کودکان مهاجرِ افغان،به علت مشکلات معیشتی عمدتا از تحصیل در مدارس دولتی باز می‌مانند به طور مثال چون از پرداخت حق ثبت نام حداقلی مصوبه آموزش پرورش که در مقطع ابتدائی ۵۰ هزار تومان و راهنمایی و دبیرستان ۷۰ هزار تومان می‌باشد عاجزند. این خود منجر به تصمیم گیری خانواده ی این کودکان مبنی بر وارد شدن آنها به بازار کار می شود.
شرایط بهداشتی اسفناک کودکانِ کار در ایران، افغانستان، چین، زیمبابوه، مکزیک و آمریکا همه از یک جنس هستند. بلوغِ زود هنگام روحی و جسمی‌که شرایطِ ساختِ فضای کاری بر آنان تحمیل می‌کند، قابل جبران نیست؛ معضلِ بهره کشیِ جنسی و پدیده ی کودکانِ روسپی نیز یکی از ابعاد بزرگ فاجعه علیه کودک است . در کشورهای پیرامونی در این نظم جهانی نظیر بعضی کشورهای آفریقایی و آسیایی با پدیده ی دیگری به نام سرباز کودک هم مواجه می‌شویم که در راستای جنگ ها و برخوردهای نظامی-فرسایشی حتی کودک را در بعضی مواقع به صورت برده ی نظامی و یا مزدور نظامی اسیرِ خود نموده است. آن چیزی که ما امروز به نامِ بزهکاریِ نوجوانان و جوانان با آن مواجهیم، گوشه ای از دردِ کودکِ کارِ دیروز است. چرا که کارفرما حاضر به پرداخت حقوق وی به عنوان یک فرد بزرگ سال نیست و استخدام کودکان دیگر را ترجیح می‌دهد و انسانی که در کودکی بدون کسب هیچ مهارت درآمدزا مشغول کار بوده است ناچار به این سو کشانده می شود. دردِ کودکی که در سودان ناخواسته به سرباز تبدیل شده با دردِ کودکی که در چین کارگرِ روزمزد شده است،بی هیچ تردیدی دردی است مشترک.
امروزه کم تر کسی هست که به اثرات منفی کار کودکان واقف نباشد. در واقع همان خانواده هایی که کودکانشان وارد چرخه ی کار می‌شوند، خود بیش از بعضی فعالین -که راه حل مسئله ی کار کودک را در بستر های فرهنگی می‌بینند- به تاثیرات منفی کار کودکان آگاهند. ما معتقدیم مبارزه برای لغو کار کودکان بدون شناخت بستر های تشکیل دهنده ی ضرورت وجودآن در جامعه امکان پذیر نیست. این مناسبات اقتصادی مبتنی بر رقابت های تولیدی هاست که در واقع رقابت برای پایین آوردن هزینه های تولید به حداقل را به اصلی ترین ضرورت برای بقای یک واحد تولیدی تبدیل می‌کند .کودکان و زنان و مهاجرین به دلایل حقوقی و فرهنگی کمتر قادر به پی گیری مطالبات خود هستند و بیش از دیگران به عنوان نیروی کار ارزان استثمار و قربانی این رقابت بی رحمانه می‌شوند .
وظیفه ی نه تنها فعالین حقوق کودکان، بلکه همه انسان ها در این مقطع بحرانی، تلاش برای هدف قرار دادن و فشار آوردن به این مناسبات بی رحمانه است. زیر فشار قرار دادن ارگان های مسئول و هشدار تبعات رویکردهای کودک ستیز به مسئولین و کسب دست آوردهای حقوقی برای کودکان از یک سو و پیگیری و اجرای این دستاوردها از طریق حساس کردن بخش های مختلف جامعه از سوی دیگر می تواند ضامن ادامه حرکت در راستای لغو کار کودکان باشد. این خواست ها تنها قدمی کوتاه برای از میان بردن استثمار و تبعیض علیه کودکان است.
جمعیت دفاع از کودکان کار و خیابان
12ژوئن 2012 (23خرداد 1391)
بیست وپنجم خردادماه1391
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر