تقریبا یک سال پیش، در ۱۴ مه ۲۰۱۱سال، جنجال غیر‌منتظره “دومینیک استراوس کان” دنیا را شگفت‌زده کرد و بحث‌های زیادی را برانگیخت. عمده این بحث‌ها درباره نقش زنان در سیاست و جامعه بود. اکنون که فرانسوی‌ها برای انتخاب رئیس‌جمهور بعدی‌شان آماده می‌شوند، این بحث‌ها در چه مرحله‌ای هستند؟ وضعیت فعلی روابط میان زن و مرد در فرانسه چگونه است؟
جنجال یک سال پیش در صفحات اول روزنامه‌ها ظاهر شد و برخی با آن برخوردی جنسیتی داشتند: یکی از روزنامه‌نگاران ازآن با عنوان «دستکاری ناشیانه خدمت‌کار» یاد کرد. بر سر «جنس دوم» سیمون دو بوار، در فرانسه چه آمده است؟
به طور متوسط زنان فرانسوی ۲۷درصد کم تر از مردان فرانسوی با شغل مشابه درآمد دارند. در خانه ۸۰ درصد کارها برعهده آنهاست و همین امکانات آنها را برای موقعیت‌های کاری محدود می‌کند.
اولگا تروستیانسکی، رئیس شاخه طرفداران حقوق زنان اروپایی در فرانسه است و برغم رخدادهای اخیر خوشبین است. به نظر وی جنجال “دومینیک استراوس کان” باعث شد تا موضوع روابط میان زن و مرد در صدر موضوع های روز قرار گیرد. برخی مردها و روشنفکرهای فرانسه از آقای استراوس کان حمایت کردند. در واقع زنان و مردان متوجه شده اند که اینگونه رفتارهای جنسیتی همچنان وجود دارند. آنها پذیرفته اند که خود، عامل تداوم این الگوهای جنسیتی هستند.
برابری حقوق زن و مرد تنها دغدغه فمینیست ها نیست. خشونت علیه زنان نیز امروزه تبدیل به یکی از مسائل مناقشه انگیز این حوزه شده است. چه در خانه و چه در محیط کار، زنها برای اینکه در شرایطی برابر با مردها قرار بگیرند، باید بجنگند، بدتر اینکه بسیاری از آنها قربانی خشونت در خانه نیز هستند. بدون شغل و بدون پشتوانه مالی این زنان در خانه خودشان زندانی شده اند.
خشونت عیله زنان همچنان در فرانسه، در قرن بیست و یک وجود دارد. در این کشور، هر دو روز زنی در اثر خشونت و حمله از سوی زوجش می‌میرد.
در فرانسه تنها ۱۰درصد قربانیان این خشونتها، شکایت می کنند. به این ترتیب به نظر می رسد مبارزه با خشونت علیه زنان و تلاش ها برای برابری حقوق هر دو جنس، در کشور سیمون دوبووار، هنوز فاصله زیادی تا پیروزی دارد و بعد از انتخابات هم این وضع تغییری نخواهد کرد.
اما با توجه به اشباع مطبوعات از مطالب خبری مربوط به “جنجال دومینیک استراوس کان“، چرا نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری این قدر ساکت مانده اند؟
انجمن «نه فاحشه، نه زن مظلوم» هر روز زنانی را پناه می دهد که از سوی زوجشان یا خانواده شان مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌اند، دختران جوانی که مجبور به ازدواج شده‌اند و دختران دیگری که ختنه شده اند. اولویت آنها این است که برای زنانی که مورد خشونت قرار گرفته اند، محلی امن فراهم کنند. سال گذشته، تنها در پاریس، بیش از چهار هزار زن افسرده و رنج دیده در مراکز این انجمن پناه داده شده اند.
“اسما گنیفی” رئیس این انجمن است. به نظر وی اینکه “جنجال دومینیک استراوس کان” باعث نشده تا نامزدهای انتخابات آینده ریاست جمهوری در فرانسه به موضوع روابط زن و مرد بپردازند تعجب برانگیز است. آیا واقعا رای دهندگان به این مبارزه برای برابری و حذف خشونت علیه زنها بی اعتنا هستند؟
کریستین دلفی جامعه شناس و از دوستان نزدیک سیمون دوبووار بوده است. تخصص و موضوع پژوهشش در سی ان آر اس (CNRS) مشکلات بین زنان و مردان است . وی می گوید: “نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری تنها می خواهند وانمود کنند که کاری می‌کنند، بدون این که واقعا اقدامی انجام گیرد. به جنبش «جرات فمینیست بودن» نگاه کنید. به نظرم تلاش آنها برای حذف واژه “مادموازل” یا “دوشیزه” ازفرم های اداری، قابل تقدیر است. با این حال فوق العاده هم نیست. نتیجه اش این بوده که یک خط از فرم‌ها پاک شده و در نهایت در مصرف جوهر هم صرفه‌جویی شده است. طی پانزده سال گذشته در اسپانیا، هر بار زنی توسط زوجش کشته می شود، مردم به خیابان می‌ریزند و در تلویزیون گزارش می‌شود. خلاصه بازتاب وسیعی در مطبوعات پیدا می کند. آیا همین اتفاق ها در فرانسه می‌افتد؟ نه!”
کریستین دلفی معتقد است یکی از موانع پیشرفت در این زمینه، دیدگاه نژاد پرستی به مردم شمال آفریقا هست. باور غالب این است که تنها عربها و مسلمانان جنسیت گرا هستند. مواردی که گزارش می شود و مردم هم به خاطر می سپارند، مواردی هستند که یک زن عرب توسط شوهرش مورد خشونت قرار گرفته است. گویی مردان فرانسوی بویی از این خشونت ها نبرده اند.
خشونتهای فیزیکی و روانی علیه زنان همچنان در همه جای دنیا، در اشکال مختلف وجود دارد. نادیده گرفتن خشونت عیله زنان تنها به معنی نادیده گرفتن یک مشکل رفتاری نیست بلکه بی توجهی به یک جنایت اجتماعی است.
اینکه این مسئله تا چه حد برای سیاستمداران یک جامعه مناقشه انگیز است، جای سوال و تامل دارد.
جنجال یک سال پیش در صفحات اول روزنامه‌ها ظاهر شد و برخی با آن برخوردی جنسیتی داشتند: یکی از روزنامه‌نگاران ازآن با عنوان «دستکاری ناشیانه خدمت‌کار» یاد کرد. بر سر «جنس دوم» سیمون دو بوار، در فرانسه چه آمده است؟
به طور متوسط زنان فرانسوی ۲۷درصد کم تر از مردان فرانسوی با شغل مشابه درآمد دارند. در خانه ۸۰ درصد کارها برعهده آنهاست و همین امکانات آنها را برای موقعیت‌های کاری محدود می‌کند.
اولگا تروستیانسکی، رئیس شاخه طرفداران حقوق زنان اروپایی در فرانسه است و برغم رخدادهای اخیر خوشبین است. به نظر وی جنجال “دومینیک استراوس کان” باعث شد تا موضوع روابط میان زن و مرد در صدر موضوع های روز قرار گیرد. برخی مردها و روشنفکرهای فرانسه از آقای استراوس کان حمایت کردند. در واقع زنان و مردان متوجه شده اند که اینگونه رفتارهای جنسیتی همچنان وجود دارند. آنها پذیرفته اند که خود، عامل تداوم این الگوهای جنسیتی هستند.
برابری حقوق زن و مرد تنها دغدغه فمینیست ها نیست. خشونت علیه زنان نیز امروزه تبدیل به یکی از مسائل مناقشه انگیز این حوزه شده است. چه در خانه و چه در محیط کار، زنها برای اینکه در شرایطی برابر با مردها قرار بگیرند، باید بجنگند، بدتر اینکه بسیاری از آنها قربانی خشونت در خانه نیز هستند. بدون شغل و بدون پشتوانه مالی این زنان در خانه خودشان زندانی شده اند.
خشونت عیله زنان همچنان در فرانسه، در قرن بیست و یک وجود دارد. در این کشور، هر دو روز زنی در اثر خشونت و حمله از سوی زوجش می‌میرد.
در فرانسه تنها ۱۰درصد قربانیان این خشونتها، شکایت می کنند. به این ترتیب به نظر می رسد مبارزه با خشونت علیه زنان و تلاش ها برای برابری حقوق هر دو جنس، در کشور سیمون دوبووار، هنوز فاصله زیادی تا پیروزی دارد و بعد از انتخابات هم این وضع تغییری نخواهد کرد.
اما با توجه به اشباع مطبوعات از مطالب خبری مربوط به “جنجال دومینیک استراوس کان“، چرا نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری این قدر ساکت مانده اند؟
انجمن «نه فاحشه، نه زن مظلوم» هر روز زنانی را پناه می دهد که از سوی زوجشان یا خانواده شان مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌اند، دختران جوانی که مجبور به ازدواج شده‌اند و دختران دیگری که ختنه شده اند. اولویت آنها این است که برای زنانی که مورد خشونت قرار گرفته اند، محلی امن فراهم کنند. سال گذشته، تنها در پاریس، بیش از چهار هزار زن افسرده و رنج دیده در مراکز این انجمن پناه داده شده اند.
“اسما گنیفی” رئیس این انجمن است. به نظر وی اینکه “جنجال دومینیک استراوس کان” باعث نشده تا نامزدهای انتخابات آینده ریاست جمهوری در فرانسه به موضوع روابط زن و مرد بپردازند تعجب برانگیز است. آیا واقعا رای دهندگان به این مبارزه برای برابری و حذف خشونت علیه زنها بی اعتنا هستند؟
کریستین دلفی جامعه شناس و از دوستان نزدیک سیمون دوبووار بوده است. تخصص و موضوع پژوهشش در سی ان آر اس (CNRS) مشکلات بین زنان و مردان است . وی می گوید: “نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری تنها می خواهند وانمود کنند که کاری می‌کنند، بدون این که واقعا اقدامی انجام گیرد. به جنبش «جرات فمینیست بودن» نگاه کنید. به نظرم تلاش آنها برای حذف واژه “مادموازل” یا “دوشیزه” ازفرم های اداری، قابل تقدیر است. با این حال فوق العاده هم نیست. نتیجه اش این بوده که یک خط از فرم‌ها پاک شده و در نهایت در مصرف جوهر هم صرفه‌جویی شده است. طی پانزده سال گذشته در اسپانیا، هر بار زنی توسط زوجش کشته می شود، مردم به خیابان می‌ریزند و در تلویزیون گزارش می‌شود. خلاصه بازتاب وسیعی در مطبوعات پیدا می کند. آیا همین اتفاق ها در فرانسه می‌افتد؟ نه!”
کریستین دلفی معتقد است یکی از موانع پیشرفت در این زمینه، دیدگاه نژاد پرستی به مردم شمال آفریقا هست. باور غالب این است که تنها عربها و مسلمانان جنسیت گرا هستند. مواردی که گزارش می شود و مردم هم به خاطر می سپارند، مواردی هستند که یک زن عرب توسط شوهرش مورد خشونت قرار گرفته است. گویی مردان فرانسوی بویی از این خشونت ها نبرده اند.
خشونتهای فیزیکی و روانی علیه زنان همچنان در همه جای دنیا، در اشکال مختلف وجود دارد. نادیده گرفتن خشونت عیله زنان تنها به معنی نادیده گرفتن یک مشکل رفتاری نیست بلکه بی توجهی به یک جنایت اجتماعی است.
اینکه این مسئله تا چه حد برای سیاستمداران یک جامعه مناقشه انگیز است، جای سوال و تامل دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر