جمهوری اسلامی از چه می‌ترسد؟
در یورش نیروهای امنیتی رژیم به محل برگزاری ششمین مجمع کمیته هماهنگی برای ایجاد تشکل‌های کارگری در کرج در ۲۶ خرداد، حدود ۶۰ نفر از اعضای این کمیته و فعالین کارگری را دستگیر شدند. ان کارگری کشورمان، وحشیانه تر از یورش نظامیان اسراییلی به فلسطینیان توصیف کرده، نیروهای مسلح رژیم ضمن ایجاد فضای رعب و وحشت در میان همسایگان به ضرب و شتم کارگران پرداختند، آنان را بدون ارائه حکم رسمی بازداشت و بلافاصله به اداره اطلاعات کرج در زندان رجایی شهر منتقل کردند. بنا به گزارش شاهدان عینی و کارگران آزاد شده، اعضای کمیته هماهنگی مورد ضرب و شتم و بازجویی قرار گرفته و بازجویان رژیم آنها را تهدید کردند که باید از کمیته هماهنگی استعفا دهند. ده روز پس از این یورش نیروهای امنیتی رژیم، همچنان ۹ تن از فعالان کارگری در اسارت اند و خانواده‌های آنان همچنان از وضعیت عزیزانشان بی خبر.
یورشی که محمود صالحی، از فعال
حمله به تجمعی که برگزار کنندگان آن بیشتر از سه ماه پیش رسماً از وزارت کار دولت اسلامی خواسته بودند که محلی برای برگزاری آن در اختیار کارگران قرار گیرد، حمله ای است برنامه ریزی شده برای گسترش فضای وحشت و بستن هرگونه فرصت و روزنه ای برای سازمان یابی کارگران. این یورش وحشیانه در شرایطی صورت می‌گیرد که اقتصاد ایران زیر فشار حذف یارانه‌ها و خودمانی سازی صنایع و خدمات و همچنین تحریم‌های ویرانگر بین‌المللی به زانو درآمده و ده ها هزار کارگر از کار اخراج شده و شمشیر اخراج و بیکارسازی، ده‌ها هزار کارگر دیگر را تهدید می‌کند؛ نزدیک به ۸۰ درصد واحد‌های تولیدی کشور در معرض تعطیلی قرار دارند؛ عدم پرداخت به موقع دستمزد ناچیز کارگران به یک قاعده تبدیل شده؛ بیش از ۷۰ درصد کارگران با قرار داد‌های سفید امضأ بکار گرفته میشوند و اکثریت کارگران از بیمه بیکاری محروم اند. امنیت شغلی و معیشت کارگران در حالی مورد حمله قرار می‌گیرد که جمهوری اسلامی دست شرکت‌های پیمان کاری و بخش خصوصی را برای چپاول کارگران بیش از گذشته باز گذاشته است. طرح اصلاحیه ی قانون کار جمهوری اسلامی بر دامنه ی این تهاجم به امنیت شغلی و معیشت کارگران خواهد افزود.
چنین تهاجمی به حق کار و زندگی کارگران ایران بدون بستن دست کارگران از پشت و مسدود کردن فرصت‌های اطلاع رسانی، تجمع و متشکل شدن آنان نمی‌تواند پیش برود. دقیقأ به همین خاطر است که در حالی که میکروفن ها و بلنگوها در مجلس و دیگر نهاد‌های رژیم در دست نمایندگان دولت و سرمایه قرار دارند؛ در حالیکه مراکز و سالن‌های عمومی در اختیار برگزاری همایش‌های مأموران امنیتی، شکنجه گران و چماق بد ستان رژیم قرار می گیرند؛ و در حالی که ساعات و صفحات رسانه‌های دولتی در اختیار دشمنان قسم خورده مردم ایران قرار دارند؛ جمهوری اسلامی هیچگونه تجمع و تشکل کارگری را بر نمی‌تابد، فعالان کارگری و خانواده‌های آنان را تحت تعقیب قرار می دهد و سنگین‌ترین احکام را برایشان صادر می‌کند. جمهوری اسلامی نه تنها منابع ملی و ثروتی که محصول کار کارگران و زحمتکشان ایران است را از آنان دریغ می‌کند، بلکه از آن برای متفرق کردن، ساکت کردن و سرکوب کارگران استفاده می‌کند. جرم اصلی اسانلو، شهابی، نجاتی، ابراهیم زاده، زمانی، جراحی، انصاری، همایونی، فتحی، عسگری، محمدی، مرزبان، سلیم‌پور، فطرت نژاد و مهرپورزمانی، چیزی نیست مگر تلاش و مبارزه آنان برای حق تشکل کارگران. در جمهوری اسلامی این بزرگترین جرم است.
با وجود یورش وحشیانه رژیم به کارگران و تشکل‌های کارگری و اتکا هر چه بیشتر جمهوری اسلامی به سرنیزه، مبارزه کارگران ایران برای حق بیان و تشکل در سی سال گذشته این چنین پرشور و برجسته نبوده است. ، تدارک نشست سالیانه ی کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری بر متن اعتراضات کارگران ایران در دوره اخیر نشان می دهند که کارگران ایران در مبارزه علیه بربریت دولت و سرمایه در ایران از پا نخواهند نشست.
سازمان ما یورش وحشیانه جمهوری اسلامی به تجمع کارگران و بازداشت آنان را محکوم کرده، از حق آزادی بیان و حق تشکل کارگران دفاع می‌کند و خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط همه فعالین کارگری و زندانیان سیاسی است. ما از همه تشکل‌ها و نهاد‌های کارگری و مدافع آزادی و حقوق بشر میخواهیم که برای آزادی کارگران زندانی و در حمایت از حق کارگران ایران به پا خواسته و به هر طریق ممکن تلاش و مبارزه کنند.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم
هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)
۵ تیر ۱۳۹۱ - ۲۵ ژوئن ۲۰۱۲
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر