با خبر شدیم در خرداد‌ماه 1391 یک فعال کارگری به نام «علیرضا سلیمانی» متولد شهرستان سراوان گیلان بر اثر سکته‌ی قلبی بدرود حیات گفته است. نامبرده از کارگران اخراجی کارخانه‌ی ناسیونال و ساکن شهر تهران بود.
خانه‌اش مأمن کارگران شهرستانی بود و همیشه با روی خوش پذیرای دوستان و هم‌شهریان را پذیرا می‌شد.
کمیته‌ی هماهنگی فقدان این دوست فداکار را به خانواده و دوستان تسلیت می‌گوید.
متن زیر توسط چند تن از دوستان و فعالان کارگری گیلان برای کمیته‌ی هماهنگی ارسال شده که عیناً در ادامه خواهد آمد:
روزی ما دوباره کبوترهای‌مان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت
روزی که کم‌ترین سرود
بوسه است
وهر انسان
برای هرانسان
برادری است
روزی که دیگر درهای خانه‌شان را نمی‌بندند
قفل
افسانه‌ئیست...
...
و من آن‌روز را انتظار می‌کشم حتا اگر نباشم
سال‌ها در کار و پیکار زندگی واقعی در جستجوی نان به آگاهی طبقاتی و تاریخی دست یافته بود. دغدغه‌اش رهایی انسان ستمدیده و آرزوی‌اش دست‌یابی بشر به درکی صحیح از تاریخ فلسفه و آزادی بود. از سلیمانی بودن‌اش بسیار سند و مدرک موجود است اما در نهایت گم‌نامی. . .
آری رفیق، امروز در یادت به حال خود می‌گرئیم. حالا تو نیستی و جای‌ات واقعاً خالی است اما راه‌ات ازهر روز پرخطر‌تر است و آه که تو نیستی تا مرهمی بر زخم‌های کارگران غیربومی پایتخت باشی! نیستی تا خانه‌ات مأمن امنی برای دوستان شود و آهی دیگر، آری این‌بار آهی بلند می‌کشیم و آهسته و بی‌صدا در خود می‌گرئیم. در سوگ‌ات شمعی می‌افروزیم و آرزو می‌کنیم دنیای ما خالی از وجود انسان‌هایی چون تو نشود. چه انتظار می‌رفت؟
باید که مراسم تدفین بی‌صدا باشد. نکند گرگان و ددان بدانند که علیرضا رفته است!
که آن‌روز میلادشان باشد!
پس ای رفیق آهسته در دل می‌گوئیم: «علیرضا بدرود»
یادش گرامی
جمعی از دوستان و فعالان کارگری گیلان
منبع: کميته ھماھنگى براى کمک به ايجاد تشکل ھاى کارگرى
منبع: کميته ھماھنگى براى کمک به ايجاد تشکل ھاى کارگرى
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر